ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ εκείνη την ημέρα , το θλιβερό εκείνο Σάββατο του Αυγούστου , που έμαθα ότι η πύρινη λαίλαπα πλησιάζει το πανέμορφο χωριό μου…
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ τη λέξη ΚΑΙΓΟΜΑΣΤΕ που άκουσα από τον συγχωριανό μου Χρήστο
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ το χαμόγελο των συναδέλφων μου που πάγωσε όταν τους είπα: “ Φεύγω γιατί καίγεται ο Παράδεισός μου…”
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ την συνομιλία που είχα με τους συγγενείς μου και τους λιγοστούς συγχωριανούς , μου που είχαν παραμείνει στο χωριό , όταν η φωτιά το έκαιγε με μανία…
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ τον καπνό που μας έπνιγε όταν μπαίναμε στον Πύργο , ακόμα και πριν μπούμε στο Νομό Ηλείας , τους συγχωριανούς που βρήκα στη γέφυρα να κοιτούν απελπισμένοι με δάκρυα στα μάτια ,τη φωτιά να κατεβαίνει με ταχύτητα
… τους αστυνομικούς , που μόνο αυτοί υπήρχαν εκεί , να μας κατεβάζουν στο ποτάμι διότι η φωτιά πλησίαζε απειλητικά …
το πρόσωπό μου γεμάτο μίσος για αυτούς που είχαν κάνει ένα τόσο μεγάλο κακό … τα δάκρυα μου και τα δάκρυα των Αγιανναναίων όταν έβλεπαν την πύρινη κόλαση αριστερά και δεξιά από το ποτάμι
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ το σφίξιμο που ένιωσα στο στήθος μου όταν μπήκα στο χωριό και τα κλάματα που έσβησαν την τελευταία μου ελπίδα ότι όλα αυτά που έβλεπα και μάθαινα μέχρι να φτάσω ήταν ένα κακό όνειρο … τα πρώτα σπίτια που τα
είχε καταστρέψει στο πέρασμά του ο πύρινος διάβολος … τους συγχωριανούς μου ταλαιπωρημένους και μαυρισμένους από την κόλαση που είχε διαπεράσει το χωριό … τη μικρή ευτυχία που ένιωσα όταν είδα πως όλοι τους ήταν καλά και λέω μικρή γιατί την έπνιξε ο πόνος και το μίσος που είδα τον τόπο που υπεραγαπώ , να καταστρέφεται μέσα σε λίγα λεπτά…
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ τον ήρωα Ιωάννη Δ. Τσουρούλα που με πρωτοβουλία και αυτοθυσία ήρθε στο χωριό να βοηθήσει , με μια ομάδα πυροσβεστών , παρόλο που είδε το σπίτι του να έχει καταστραφεί … τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που έσωσε το μεγαλύτερο μέρος του χωριού … τέλος
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ το μικρό Παρίσι , όπως πολλοί το αποκαλούσαν έτσι , και ελπίζω ότι όλοι οι συγχωριανοί μου , ανεξαρτήτου ηλικίας , θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να ξανακάνουμε την Αγία Άννα πάλι
Μικρό Παρίσι.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
7 σχόλια:
ΔΑΚΡΥΣΑ.ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΣΧΕΤΩΝ!
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ, ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΞΑΝΑ ΠΡΑΣΙΝΟ!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΝ ΟΠΩΣ ΕΣΤΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥΣ ΜΕΡΟΣ...ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΠΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΩΝΟΥΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ ΝΑ ΕΚΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ...ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΡΟΜΠΕΝ ΤΟΥ ΚΑΜΕΝΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΜΑΣ...ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ...
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΙ ΝΑ ΞΑΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΣΙΝΟ...ΑΚΟΜΗ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ!!!!
mhn masate vre...enwmenoi mporoyme na kanoyme polla!
Γνώρισα το χωριό σας λίγες μέρες μετά την καταστροφή, ενώ τα κούτσουρα κάπνιζαν ακόμη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απόγνωση στο βλέμμα τριών γιαγιάδων, που κάθονταν στο δρόμο και μιλούσαν για το κακό.
Αν είχα χρησιμοποιήσει τη φωτογραφική μηχανή εκείνη τη στιγμή, θα είχα απαθανατίσει το προσωπείο του πόνου. Όμως σεβάστηκα όσα είχαν περάσει.
Εύχομαι να κάνετε ό,τι καλύτερο για να ξαναγίνει το χωριό σας όπως ήταν πριν τον περασμένο Αύγουστο.
eyxomai ki egw na xanadw to mikro parisi opws prin.exw perasei ta pio omorfa paidika,anemela kalokairia s,ayto...
o filos sas
Giorgos Grigorakos
Δημοσίευση σχολίου